بررسی تاثیرات و ارزیابی عملکرد سرمایه‌گذاری در تحول دیجیتال

ما در دوره تحول دیجیتال هستیم و هیچ شرکتی از اثرات این پدیده مصون نمی­باشد. در هر صنعتی، مشتریان و کارمندان خواهان پویایی و سادگی بیشتر، دسترسی شفاف­تر به انواع اطلاعات و تجربه کاربری لذت­ بخش­ تر می­ باشند. عملیات داخلی نیز با دیجیتالی­ شدن سازمان­ها و مکانیزه­ شدن امور، دچار تحول عمیق شده است. این امر در حوزه­ هایی مانند زنجیره تامین، بازاریابی و فروش نیز تاثیرگذار بوده است.

در صورتی که شما فکر می­کنید شرکت­­تان بایستی در رویکرد خود به دیجیتالی­ سازی، محتاط باشد، بایستی بدانید که حتی اگر شما به آرامی و با دقت بسیار در این مسیر حرکت کنید، رقبایتان این چنین نخواهند بود.

حداکثرسازی بازگشت سرمایه ­گذاری دیجیتال

مجمع جهانی اقتصاد(World Economic Forum) در گزارش ۲۰۱۵ خود، فناوری­های دیجیتال را به ۴ دسته تقسیم نموده است. این ۴ دسته عبارتند از :

– فناوری‌های شناختی

این دسته فناوری‌ها شامل هوش مصنوعی و تحلیل داده ­های بزرگ می­باشد. هوش مصنوعی، پردازش و درک عمیق زبان طبیعی را جهت پاسخ به سوالات و ارائه پیشنهادها به کار می­برد. تحلیل داده ­های بزرگ نیز نسل جدیدی از فناوری­ها و معماری­ ها می­باشد که جهت استخراج ارزش و بهره­وری از حجم عظیم و متنوعی از داده ­ها طراحی شده است.

– اینترنت اشیا و وسایل متصل (به اینترنت)

این فناوری­ به شبکه­ای از شبکه ­های تجمیع ­شده اشاره می­کند که بصورت خودگردان با استفاده از پروتکل­ های اتصال اینترنتی، با هم ارتباط برقرار می­کنند.

– رباتیک

دربردارنده طراحی، ساخت، پیاده ­سازی و استفاده از ربات­ها می­باشد. خودکارسازی اتوماتیک فرآیندها، واسط ­های شناختی و دیگر اپلیکیشن­ های نرم ­افزاری که قادر به حرکت نمی ­باشند، جز این دسته محسوب می­شوند.

– رسانه ­های موبایلی/ اجتماعی

شامل راهکارهای موبایلی و فناوری­های شبکه ­های اجتماعی می­باشد. راهکارهای موبایلی شامل وسایل، نرم ­افزار، زیرساخت و خدمات مرتبطی است که ارائه خدمات موبایلی را ممکن می­سازد. فناوری­های اجتماعی نیز همکاری بین ذی ­نفعان داخلی، شرکا، فروشندگان و مشتریان را تسهیل می­کنند. همچنین از این ارتباطات، داده استخراج می­کنند.

عموما فناوری­های دیجیتال به افزایش بهره ­وری، کاهش هزینه ­ها، بهبود جریان­ های درآمدی موجود و ایجاد جریان‌های درآمدی جدید، کمک می­کنند. با کاهش هزینه ­های فناوری­ هایی مانند چاپ سه بعدی و رباتیک در طول دهه ­های گذشته، شرکت­ها، سرمایه­ گذاری در حوزه دیجیتال جهت استفاده از ارزش ­های این فناوری­ها را افزایش داده ­اند. پیش از بررسی دقیق اثرات سرمایه­ گذاری دیجیتال بر بهره­ وری و چگونگی بیشینه ­سازی آن، مهم است سرمایه گذاری فناوری و پیشران­ها و روندهای بهره ­وری، بهتر درک شود.

۱.بهره­ وری و روندهای سرمایه ­گذاری در فناوری­ های جدید

با وجود این‌که رشد بهره وری در سطح کلان همچنان کند می­باشد، مطالعات نشان می­دهد که شرکت­ها بصورت کلی از رشد بهره­ وری سود برده و افزایش درآمد داشته­ اند. این امر پس از بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸ تشدید شده است. بر خلاف نگرانی درباره اثرات فناوری­ های جدید مانند هوش مصنوعی و رباتیک و خودکارسازی فرآیندها بر بیکار شدن نیروی انسانی، سطح بیکاری تقریبا ثابت مانده است.

موارد فوق بدین معنی نیست که تمامی شرکت­ها به میزان یکسانی از رشد بهره ­وری منتفع می­شوند. شرکت­های پیشرو در هر صنعت، دو برابر بیش از سایر شرکت­ها از رشد بهره ­وری سود می­برند.

۲.پیشران ­های سرمایه ­گذاری دیجیتال

سرمایه­ گذاری­ در فناوری ­های جدید از اهداف سازمان نشات می­گیرند. این پیشران ­ها، بر اساس منبع ارزش دیجیتال به سه دسته تقسیم می‌شوند:

• • • بهبود تجربه­ مشتری بسته به چگونگی کاربرد فناوری‌های جدید به شکل ­های گوناگون ایجاد می­شود.

    • ایجاد مدل­ های جدید کسب ­وکار. مطالعات نشان می­دهد سرمایه ­گذاری در مدل ­های جدید کسب‌وکار،سخت­ترین و نادرترین هدف بهره­ گیری از فناوری‌های جدید می­باشد. تردید در حرکت به سمت مدل­ های جدید کسب‌وکار عمدتا ناشی از ترس کنار گذاشتن مدل­­های کسب‌وکار فعلی و دشواری تعیین مدل جدید کسب ­وکار می­ باشد. همچنین، ایجاد محیطی که معرفی و رشد مدل­ های کسب‌وکاری جدید را تشویق می­کنند نیز امری چالش ­زا است. این امر نیاز به تغییرات فرهنگی دارد تا نوآوری را در کانون راهبرد کسب ­و­کار قرار دهد که به نوبه خود مستلزم سرمایه‌گذاری بیشتر رهبر سازمان، اختیار بیشتر واحدهای کسب‌وکار برای نوآوری و عدم ترس از شکست و حاکمیت قوی و مسئولیت ­پذیر جهت اطمینان از خروجی­ های کسب ­وکاری ملموس است

ارتقا بهره‌وری که همچنان عمده ­ترین محرک شرکت­ها به سرمایه ­گذاری در فناوری‌های جدید می­باشد. آن‌ها این فناوری­ها را عمدتا برای بهبود فرآیندهای کسب‌وکاری موجود و بهینه­ سازی دارایی­ ها و منابع استفاده می­کنند و بنابراین هزینه­ هایشان را کاهش می­دهند و    می ­توانند مشتریان خود را حفظ کنند.

یافته­ های کلیدی در زمینه بازگشت سرمایه‌گذاری دیجیتال

در مدل رگرسیون اقتصادسنجی به کار رفته در مطالعه مجمع جهانی اقتصاد در سال ۲۰۱۸، درآمد و بهره­وری سرمایه­ گذاری در ۴ دسته فناوری برآورد شده است. این مدل به ۴ نتیجه کلیدی دست یافته است:

۱. بازگشت سرمایه ­گذاری در فناوری‌های جدید در مجموع مثبت بوده است. نکته قابل توجه اینست که وقتی این ۴ دسته به صورت ترکیبی با هم مورد استفاده قرار می­گیرند، بهره­ وری، بیش از سه برابر افزایش می­یابد.

فناوری‌های شناختی به تنهایی دارای بیشترین اثر می­باشند و پس از آن رسانه ­های اجتماعی و موبایلی قرار دارند. دلیل این امر را می­توان بلوغ بیشتر این فناوری ­ها نسبت به دو دسته دیگر دانست چرا که باعث شده کاربردهای کسب‌وکاری آن‌ها بهتر تعریف شود و انتظارات شفاف­ تری از آن‌ها وجود داشته باشد. فناوری­ های نابالغ  تنها زمانی شروع به ارزش­ آفرینی می­کنند که قابلیت ­های مرتبط با آن‌ها مانند زیرساخت داده، مهارت­ ها و دیگر سرمایه­ گذاری­های ناملموس، موجود باشند. به عنوان مثال، ایجاد ارزش از طریق داده ­های تولید شده توسط اینترنت اشیا، نیازمند زیرساخت قوی و مناسب داده و فناوری می­باشد.

اینترنت اشیا که با ۴۲ درصد از هزینه‎ها، بیشترین سهم از سرمایه­ گذاری در فناوری دیجیتال را دارد، دارای کمترین اثر بر بهره ­وری و درآمد است (هنگامی­که به تنهایی مورد استفاده قرار می­گیرد). سرمایه‌گذاری ­های ترکیبی که به معنی بهره ­گیری از انواع دسته­ های فوق­ الذکر در کنار یکدیگر است، بهره ­وری نیروی کار را تا سه برابر بیشتر افزایش می­دهد.

تفاوت بین بازگشت سرمایه در حالتی که فناوری‌ها به صورت مجزا مورد استفاده قرار می­گیرد با حالتی که بصورت ترکیبی، بهره­ برداری می­شوند، نشان می­دهد که بهتر است شرکت­ها اهداف راهبردی واضحی داشته باشند، یعنی یک رویکرد بلند مدت به سرمایه­ گذاری در حوزه فناوری‌های جدید و درک چگونگی حداکثرسازی اثرات این فناوری‌ها.

۲.بازگشت سرمایه ­گذاری دیجیتال در بین شرکت­های یک صنعت متفاوت است و پیشگامان صنعت عمدتا از سرمایه ­گذاری در فناوری‌های جدید بیش از سایر بازیگران از مزایای ارتقا بهره ­وری منتفع می­شوند. شرکت­های پیشرو نیز عموما شرکت­های برتر صنعت از حیث درآمدی هستند.

۳.صنایع سنگین بیشتر از مزایای فناوری‌های رباتیک سود می­برند در حالی­که سایر صنایع مزیت بیشتری از رسانه ­های اجتماعی و موبایلی بدست می­آورند. در هر دو دسته صنایع سبک و سنگین، شرکت­ها عموما بهره مشابهی از فناوری‌های دیجیتال می­برند. البته لازم به تاکید است این بهره ­گیری، از فناوری‌های متفاوتی حاصل می­شود. صنایع سنگین، سرمایه­ گذاری بیشتر بر فناوری‌های سخت­ افزار محور انجام می‌دهند مانند اینترنت اشیا و رباتیک. اما صنایع سبک عمدتا بر فناوری‌های نرم ­افزاری سرمایه­ گذاری می­کنند و بهره­ وری بیشتری از فناوری‌های رسانه­ اجتماعی و موبایلی بدست می­آورند.

پیشگامان صنایع، بازگشت سرمایه بیشتری از سرمایه ­گذاری در حوزه رباتیک و رسانه­ های اجتماعی موبایلی کسب می­کنند اما سایر شرکت­های فعال در این صنایع، از فناوری‌های شناختی و اینترنت اشیا سود می­ جویند. پیشگامان که عمدتا از شرکت­های بزرگ هستند، دو برابر بیشتر از دنباله­ روها از مزایای فناوری‌های دیجیتال استفاده می­کنند. یکی از دلایل این امر اینست که سازمان­ های بزرگ عمدتا از فناوری‌های رباتیک استفاده می­کنند که بالغ­ تر از سایر فناوری‌ها می­باشد و بکارگیری آن‌ها ساده ­تر است. همچنین فناوری‌های شناختی و اینترنت اشیا، برای سازمان ­های بزرگ، بهره­ وری کمتری نسبت به سازمان ­های دنباله ­رو ایجاد می­کنند چرا که این فناوری‌ها نیاز به مدیریت قوی داده ­ها دارند و یکپارچه‌سازی سیستم ­های منسوخ و قدیمی در مقیاس بزرگ، چالشی اساسی است.

توانمندسازهای کلیدی جهت حداکثرسازی بازگشت سرمایه ­گذاری دیجیتال

با بررسی مقالات موجود در این حوزه، ۵ عامل اصلی توانمندساز که شرکت­ها برای بهینه­سازی بازگشت سرمایه خود نیاز دارند، مشخص شده است. این عوامل به شرح زیر می­باشد:

۱. رهبری چابک و نوآور در حوزه دیجیتال

در حالی ­که نوآوری در شرکت ­های جدید و استارتاپ­ها حاصل شده است، بازیگران سنتی نیاز به یافتن راه­ هایی دارند تا نوآوری را به کسب‌وکار خود وارد نمایند. از آنجا که تحول دیجیتال به صورت دفعی حاصل نمی­ شود، شرکت ­های فعلی می­بایست با بخش کوچکی از سازمان، این فرآیند را آغاز کنند و فرآیند ایجاد و یادگیری را تمرین نمایند و سپس آن را به مقیاس رسانند. در این راه، رهبران سازمان، نقشی کلیدی در متحد نمودن ذی نفعان دارند. تمرکز بر ۴ مورد زیر می­تواند حرکت به سمت تحول دیجیتال را تسهیل نماید:

• ایجاد چشم­انداز و هدف

• ایجاد فرهنگ دیجیتال در سراسر سازمان

• رسوخ ذهنیت استارتاپی در سازمان

• ایجاد فرآیند تصمیم­گیری شفاف و کارا

۲. برنامه توسعه مهارت­های آتی

مجموعه­ای از مهارت­های مناسب برای اجرای موفقیت­آمیز برنامه تحول دیجیتال ضروری است. اغلب اوقات، فرصت­های دیجیتال ارتباط نزدیکی به یکدیگر دارند و مجموعه کاملی از فرصت­های مرتبط، تنها توسط افرادی که مهارت تشخیص آن‌ها را دارند، می­تواند شناسایی شود. بدین منظور لازم است از دیدگاه چشم­انداز کلی سازمان در حوزه تحول دیجیتال، مهارت­های مورد نیاز، شناسایی و ارزیابی شوند. سپس مهارت­زایی پرسنل، استخدام افراد جدید و استفاده از نیروی کار فریلنس، می­تواند گزینه ­های سازمان در این زمینه باشد. استراتژی سازمان هر چه که باشد، بایستی محیطی تعاملی فراهم شود تا تجربه کاری کارکنان بهبود یابد و بتوانند خلاقانه و نوآورانه فکر کنند.

۳. تفکر اکوسیستمی

با تحول فناورانه، روش تولید محصولات و خدمات، توزیع و مصرف آن‌ها نیز دچار تحول شده است، از این­رو سازمان­های آینده­نگر، مرزهای خود را توسعه داده تا با کسب­وکارهای دیجیتالی دیگر، فراهم­کنندگان، مشتریان و حتی رقبای خود، یک اکوسیستم دیجیتال ایجاد کنند که می­تواند منجر به هوشمندی در بین صنایع شود. سازمان‌ها با استفاده از مدل ­های مختلف، با دیگر مشارکت ­کنندگان در اکوسیستم خود، همکاری باز(Open collaboration)خواهند داشت تا بتوانند از فرصت­های ناشی از داده ­ها بیشترین بهره را ببرند.

۴. دسترسی و مدیریت داده

هماهنگ ­سازی زیرساخت­ های قوی داده همراه با انبارهای داده و قابلیت ­های تحلیلی، با ابزارهای ارتباطی پیشرفته، می­تواند به      سازمان­ ها کمک کند تا تمامی پتانسیل ­های خود در حوزه فناوری مانند اینترنت اشیا را به منصه ظهور رسانند. سازمان­ها با استفاده از چنین فناوری ­هایی، داده ­های بسیار زیادی تولید می­کنند که می­تواند ایده ­های بسیار ارزشمندی برای آن‌ها فراهم آورد. ایجاد چنین بینش ­هایی در زمان مورد نیاز بدون زیرساخت ­های هوشمند و متصل بهم داده امکان­پذیر نیست.

۵. آمادگی زیرساخت­ های تکنولوژی

فناوری‌های دیجیتال وابسته به مجموعه فناوری‌های پایه ­ای هستند. همچنین شبکه ­های هوشمند و معماری مدرن برای چابکی کسب‌وکارها ضروری است چرا که به آن‌ها اجازه ارتقاء و یا کاهش سریع مقیاس را می­دهد. از جمله زیرساخت ­های فناوری ضروری،       می ­توان به موارد زیر اشاره نمود:

• فناوری ابری

• امنیت سایبری

• همکاری بین­بخشی

• شفافیت

اندازه ­گیری عملکرد سرمایه ­گذاری دیجیتال

سازمان­ها به‌طور معمول از مزایای فناوری ­های دیجیتال بهره می ­برند اما بسیاری از آن‌ها در اندازه ­گیری ارزش حاصل از سرمایه­ گذاری در این حوزه، دچار چالش هستند. دارا بودن چنین سنجشی هنگام تهیه طرح توجیهی(business case)اهمیت دو چندان می­یابد. سنجه ­های سنتی مانند جریان نقدینگی، ارزش خالص فعلی (NPV) عموما در حوزه سرمایه­ گذاری دیجیتال موفقیت­ آمیز نیستند چرا که این سرمایه ­گذاری ­ها دربردارنده سیکل ­های بازگشت نقدینگی طولانی ­مدت و همراه با عدم اطمینان و خروجی­ های ناملموس می­باشند. بنابراین شرکت­ها بایستی به فکر راه­های جایگزین باشند.

شرکت­های بسیاری در تلاش برای کمّی­ سازی تاثیرات تحول دیجیتال می­ باشند. بر خلاف سرمایه ­گذاری ­های سنتی، ثابت شده است اندازه ­گیری بازگشت سرمایه ­گذاری دیجیتال برای بسیاری از شرکت­ها مسئله­ ای چالشی است. نتایج تحقیقات نشان می­دهد که ۷۸ درصد از مدیران اجرایی این امر را بسیار کلیدی می­دانند و بسیاری نیز معتقدند فقدان طرح توجیهی، مهم­ترین مانع در این مسیر است.

در بین پیشگامان دیجیتال، ۵۶ درصد طرح توجیهی ایجاد کرده­ اند، ۳۴ درصد نیز اقدامات دیجیتال خود را بوسیله مجموعه‌ای از      شاخص ­های کلیدی عملکرد عمومی، اندازه ­گیری کرده ­اند. این مشکلات در ارزیابی­ ها، تاثیر مستقیمی بر تامین مالی پروژه ­ها دارند. مدیران ارشد مالی سازمان، به سختی به پروژه ­هایی که اثرات آن‌ها بصورت واضحی تعیین نمی ­شود، اعتبار تخصیص می­دهند.

چرا بازگشت سرمایه­ گذاری از فناوری­های دیجیتال دشوار است؟

سنجه ­های سنتی مانند بازگشت سرمایه (ROI) تاثیرات گسترده سرمایه­ گذاری دیجیتال را پوشش نمی­دهند. بسیاری از شرکت­ها در تلاش برای محاسبه ROI سرمایه­ گذاری­ های دیجیتال هستند اما بایستی توجه شود که این سرمایه­ گذاری­ها دارای تاثیرات گسترده ­تری هستند که توسط ROI محاسبه نمی­ شود. برای مثال، اثبات ارزش اقدامات سازمان در   شبکه ­های اجتماعی ذاتا کار دشواری است چرا که سازمان بایستی ارتباط بین سنجه ­هایی مانند احساسات مشتری و رشد درآمد را اندازه ­گیری کند. نتایج یک مطالعه نشان می­دهد که تنها ۱۶ درصد از بازاریابان گفته ­اند که قادر به کمی­ سازی تاثیرات شبکه­ های اجتماعی بر کسب‌وکار هستند. بررسی دیگری که توسط گارتنر منتشر شده نیز نشان می­دهد که ۷۵ درصد اپلیکیشن ­های موبایلی بدون چشم ­انداز توجیهی مثبت و یا حتی بدون هیچ توجیه مشخصی، توسعه می­یابند.

۱. مدیران ارشد مالی عمدتا بر سنجه­ های سنتی حساب می­کنند

در بسیاری از سازمان­ها، مدیران مالی از جمله تصمیم ­گیران اصلی در حوزه فناوری می­ باشند. این امر باعث ایجاد مشکل خواهد شد چرا که بسیاری از مدیران مالی، سنجه­ های مالی استاندارد مانند بازگشت سرمایه را ملاک قرار می­دهند؛ سنجه ­ای که نمی­تواند بصورت جامع ارزش ­های حاصل از سرمایه­ گذاری دیجیتال را برآورد کند.

۲. شرط­ بندی اشتباه

سرمایه ­گذاری ­های دیجیتال عمدتا مرتبط با فناوری­های در حال ظهور می­باشد که سریعا متحول می­شوند و آینده ­ای نامطمئن دارند. اندازه­گیری اثرات دیجیتال  اغلب به واسطه رویکردهای جزیره­ ای و ساختارهای قدرت منسوخ دست و پا گیر شده­اند.

فناوری ­های دیجیتال، مرزهای بین واحدهای سازمانی را در می ­نوردد و بر بخش­های مختلف مانند بازاریابی، فناوری اطلاعات، تجربه مشتری و عملیات تاثیر می­گذارد. فناوری دیجیتال این توان را دارد که نحوه تعاملات مشتری، فرآیندهای داخلی کسب‌وکار و حتی مدل کسب‌وکار را تغییر دهد. این امر نیازمند دیدگاهی جامع در سراسر سازمان می­باشد تا بتوان اثرات این قسم از سرمایه ­گذاری ­ها را ارزیابی نمود. با این حال بسیاری از سازمان­ها چنین رویکردی ندارند.

۳. مدیران ارشد سازمان با ادبیات دیجیتال، بیگانه هستند.

فناوری و ادبیات خاص آن، اغلب برای مدیران ارشد ناآشنا است. آن‌ها عمدتا با عباراتی نظیر هزینه­ ها، درآمدها و منابع آشنا هستند. به عنوان مثال برای سرمایه­ گذاری در شبکه ­های اجتماعی و تحلیل خروجی ­های حاصل، مدیران بایستی نرخ کلیک، تحلیل احساسات، لایک­ها و تبدیل آن‌ها به پارامترهای مالی را درنظر بگیرند.

سازمان­ها چگونه می­توانند اقدامات دیجیتال را اندازه ­گیری کنند؟

مدیران مالی و رهبران دیجیتال به اهمیت ایجاد رویکردی جایگزین برای اندازه ­گیری بازگشت سرمایه ­گذاری دیجیتال

پی­برده ­اند. به‌طور کلی می­توان سه دسته عمده از سرمایه­ گذاری­ های دیجیتال را مشخص نمود:

• نگهداری یا ادامه کسب‌وکار به صورت معمول[۱] (تثبیت کننده)

• تحول‌آفرین

• فناوری دیجیتال درحال ظهور

در ادامه به نحوه ارزیابی هر یک از این سه دسته پرداخته می‌شود:

– تثبیت کننده (BAU)(maintenance or business as usual ): این دسته از سرمایه­گذاری­ها با سنجه­های سنتی ارزیابی می­شوند. سرمایه‌گذاری در فناوری­های تثبیت­کننده به واسطه نیاز کسب‌و‌کارها به ادامه فعالیت­ خود و کاهش ریسک صورت می­پذیرد. این فناوری­ها، پیش­نیاز کسب‌وکار هستند. برای مثال نگهداری از وب‌سایت و پروژه­های مرتبط با امنیت و تطابق(Security/Compliance-related project)  جز این دسته می ­باشند. هدف این سرمایه­ گذاری­ های مقرون به صرفه شفاف است و مانند سایر پروژه ­ها از طریق سنجه­ های سنتی مدیریت پروژه مانند تطابق با بودجه، برنامه زمانی، بهره ­وری و کیفیت ارزیابی می­شوند. این پروژه ­ها عمده سرمایه­گذاری شرکت­ها در حوزه فناوری را شامل می‌شوند.

– تحول­ آفرین: این سرمایه­ گذاری ­ها الزام مدیریتی دارند و اندازه­گیری آن‌ها غیرممکن و هدر دادن وقت است.

سرمایه­ گذاری ­های تحول­ آفرین نیاز به حمایت صریح از تحول دیجیتال، در سراسر سازمان دارد. در بسیاری از موارد، نیاز به هزینه بالایی دارند و منافع آن‌ها بسیار پراکنده و توزیعی می­باشد. در این موارد، ایجاد یک طرح توجیهی، چندان ضروری نیست. به همین دلیل است که تصمیم­گیری در خصوص چنین سرمایه­گذاری­هایی باید توسط راس سازمان اتخاذ شود و تخصیص بودجه متمرکز داشته باشد. سرمایه ­گذاری در سیستم­های کلیدی (هسته)، پلتفرم ­ها یا خدماتی که تجربه دیجیتال مشتری و یا عملیات را بهبود می­دهد، مثال­ هایی از سرمایه‌گذاری‌های تحول­ آفرین است.

–  سرمایه­ گذاری در فناوری ­های در حال ظهور: این سرمایه‌گذاری‌ها نیاز به ارزیابی رفت و برگشتی دارد.

سرمایه ­گذاری در فناوری­های درحال ظهور، مرتبط با فناوری­های استقرار نیافته و نوظهور می­باشد. بازگشت چنین سرمایه ­گذاری ­هایی نیاز به محاسبه ­ای متفاوت دارد چرا که محاسبه ROI برای این دسته از سرمایه‌گذاری­ ها اقدامی مشخص و مرسوم نیست. این دسته از سرمایه­ گذاری­ ها را بایستی با رویکرد سرمایه­ گذاری خطرپذیر مدیریت نمود چرا که در حوزه ­هایی می­ باشند که به سرعت در حال تحول است و در بیشتر مواقع، بازگشت این سرمایه ­گذاری ­ها بسیار شهودی(speculative)است. علاوه بر این، فقدان مطالعه تطبیقی و تجربه قبلی، ایجاد طرح توجیهی را دشوار کرده است. در این موارد، سازمان بایستی رویکردی مشابه سرمایه­ گذاران خطرپذیر اتخاذ کند. ایده اصلی اینست که سرمایه­ گذاری اندکی بر ایده ­های مختلفی صورت می­گیرد و به آن‌ها اجازه داده می­شود به سرعت سعی و خطا کنند، آن‌هایی که پتانسیل قابل ملاحظ ه­ای دارند مشخص و بقیه رها می­شوند. ایده­هایی که پتانسیل مناسبی دارند باید بصورت پایلوت اجرا شوند. این ایده­ ها بصورت اثبات مفهوم و یا نسخه پایلوت بایستی اجرا شوند. پس از اینکه داده ­های اولیه جمع ­آوری شد، بایستی به عنوان ورودی طرح توجیهی استفاده شود تا امکان ­پذیری آن تست شود و سپس درباره ادامه یا توقف آن تصمیم­ گیری شود. انکوباتورها، آزمایشگاه­ های دیجیتال و مراکز نوآوری، مثال­هایی از این دسته سرمایه ­گذاری­ ها می‌باشند. ریسک اصلی در شرکت­هایی که چنین رویکردی دارند، تعیین زمان مناسب برای ارزیابی بازگشت سرمایه می­باشد. اگر این ارزیابی زودتر از موقع انجام شود می­تواند ایده ­های خوب را از بین ببرد و اگر دیر انجام شود به معنی از بین رفتن سرمایه ­گذاری است.

در این مواقع استفاده از داده ­های فراهم ­کنندگان فناوری و سایر شرکت­ها توصیه می‌شود.

اغلب سرمایه­ گذاری­ ها در حوزه فناوری ­های در حال ظهور، مشکل عدم وجود تجربه قبلی را دارند. در این زمینه می­توان از تجربه شرکت­های دیگر که پروژه مشابهی اجرا نموده ­اند استفاده نمود تا بتوان مزایا و هزینه­ های پنهان پروژه را شناسایی کرد. شرکت­ها بایستی رویکردی رفت و برگشتی و تدریجی برای سرمایه ­گذاری داشته باشند تا از همراستایی با اهداف کسب‌وکاری مطمئن گردند. همچنین     می­ توانند از نتایج یافته ­های موسسات پژوهشی، مجلات و فروشندگان فناوری برای ایجاد طرح توجیهی پروژه استفاده کنند.

هنگامی که ROI واضحی برای پروژه وجود ندارد، بهتر است سرمایه­ گذاری خودش را تغذیه کند.  سازمان­ها بایستی بکوشند درآمدهای تدریجی از سرمایه­ گذاری خود ایجاد کنند. هدف رشد بایستی برای پروژه تعریف شود و به آن دست یابد به نحوی که نه تنها هزینه­ های سرمایه­ گذاری اولیه پوشش داده شود بلکه هزینه ­های عملیاتی نیز برگشت داده شود.

سرمایه گذاری در تحول دیجیتال،فناوری های دیجیتال،بازگشت سرمایه گذاری دیجیتال،اقدامات دیجیتال

به اشتراک بگذارید